در گذشته یکی از مشاغل  روستا چوپانی بوده که اکنون نیز رواج دارد.ولی الان اکثراٌ 

     گوسفندای خودشون را می چرانندوچند نفری بیشتر نیستند که شغلشون گوسفند چرانی است

                 این حرفه (چوپانی) نیز انواعی داشت که به شرح زیر است

1: چوپان مواجبی : که فلان قدر پول به آن پرداخت می شد مثلاَ 2000 تومان در سال و دو جفت گیوه و خرج خورد و خوراک یک سالشش را به او پرداخت می کردند.

2: چوپان چِکنه : که در ازای جمع کردن گوسفندان از اشخاص مختلف و درست کردن یک  گله  گوسفند و چرانیدن آنها در طول سال که هر یک از صاحب گوسفندان یک مَن گندم و 25 ریال پول می دادند.

3 : قِسر خَلمه : که بره ها و گوسفندان قسر یا نازا را می چرانیدند که به ازای آن به آنها پول یا بره می دادند.

4: مندال چران : که بزغاله ها را می چراند و معمولاً شخص نوجوانی بود که حق الزحمه آن را پول  یا بزغاله بهش می دادند.

5. گوگل چران : که گاوهای نر را به صحرا می برد و می چرانید و در ازای این کار گندم  و یا پول دریافت می کرد.معمو لا گوگل چرانها دو تا بودند یکی گاوهای نر ویکی گاوهای ماده را می چراند

در آن زمان شخصی نیز برای بردن آب و غذا برای چوپانهاانتخاب می کردند که به او جِقله می گفتند. هر صاحب مال اگر فرزند کوچک

داشت از فرزند نوجوان خود استفاده می کرد. در غیر این صورت یک جقله  راانتخاب و این کارها را به او واگذار می کرد جقله معمولا کم سن وسال بود ولی زرنگ بود نوجوان چُلمن بدرد این نمی خورد به

جقله مزد ناچیزی می دادند.

 محل سکونت و وسایل زندگی ( ریخت شناسی ) خوراوند --از خانم هاشمی

در گذشته ها در این روستا ، روستائیان منازل خود را با گِل می ساختند بدین صورت که خاک را از صحرا می آوردند و با آب مخلوط می کردند و گل می ساختند آنها عقیده داشتند که هرچقدر گل را با پا بیشتر لگد مال کنند گل مرغوب تری بدست می آید . آنها پی ساختمان را با سنگهای بزرگی که از صحرا تهیه می کردند پر می کردند به این صورت که نزدیک به  نیم متر از زمین را می کندند و پراز سنگهای تکه تکه شده می کردند و تا نیم متر و در برخی موارد تا یک متر از دیوار را با سنگ بالا می آوردند و بعد گل آماده شده را روی آن می ریختند آنها دیوارهای ساختمان هایشان را به صورت ردیفی ( یعنی: یک ردیف کامل به ارتفاع نیم متر گل روی هم قرار می دادند و روی آن را صاف می کردند تا به اصطلاح خودش را بگیرد و بعد ردیف بعد را می کشیدند ). عرض هر یک از پی ها ی ساختمان را تا یک متر در نظر می گرفتند تا تابستان ها از گرما و زمستانها از سرما  در امان بمانند . سقف منازل را بیشتر از چوب می ساختند . به این صورت که روی سقف را  تیر های چوبی تهیه شده از درخت  صنوبر می چیدند و بین هر یک از تیر ها را با چوب های تکه تکه شده (پرتو)و حصیر و یا تخته می پوشاندند تا از ریختن گلی که روی آن کشیده می شود جلوگیری کنند. آنها سالی یک بار یا یک سال در میان و بسته به وضعیت پشت بام ، یک لایه از گل روی آن می کشند تا از چکه کردن  سقف جلو گیری کنند که  به  آن  بوم هندود می گویند.

در این روستا سقف طویله ها را به صورت گنبدی به طول طویله می ساختند . امروزه دیگر از این روشها در ساخت بنا ها استفاده نمی شود بلکه بیشتر از تیر آهن و به سبک جدید ساخته می شود . در گذشته منازل روستاها به صورت  تودرتو با اتاق های کوچک و اتاق های روی پشت بام  که به آن بالا خانه گفته می شد ساخته می شده است که امروزه تعداد کمی از این منازل باقی مانده است که اکثر این خانه ها یا مخروبه است و یا به سبک امروزی بازسازی شده اند.

در گذشته اتاق هایی را می ساختند و یک تنور گلی که از گل و موی بز تهیه می شد را  در آن مستقر می کردند که به آن  تنورستان ( به زبان محلی تندورستان ) گفته می شد. سقف هر یک از این تنورستان ها سوراخی ( دریچه ) برای خارج شدن دود آتش ایجاد می کردند که به آن به زبان محلی  پاچَه  می گفتند.

در زمستانها در وسط اتاق چاله ای می کندند که به آن  چالَه کُرسی  می گفتند و داخل آن را پر از زغال می کردند و بر روی آن کرسی قرار می دادند که برای گرم شدن از آن استفاده می کردند.

مردم این روستا چه صفایی دارند!

چشمه‌هاشان جوشان، گاوهاشان شیرافشان باد!

من که دیدم دهشان،

بی‌گمان پای چپرهاشان جا پای خداست.

ماهتاب آن‌جا، می‌کند روشن پهنای کلام.

بی‌گمان در ده ما  چینه‌ها کوتاه است.

مردمش می‌دانند، که شقایق چه گلی است.

بی‌گمان اینجا آبی، آبی است.

غنچه‌یی می‌شکفد، اهل ده باخبرند.

چه دهی باید باشد!

کوچه باغش پر موسیقی باد!

شعر از سهراب سپهری- با اندکی تصرف

خوراوند دریک روز زمستانی

خوراوند وزاغه هاش که در زمستانها محل مناسبی برای گو سفند هاست